نام کالای مورد نظر خود را جستجو کنید
خانم نرگس چوبدار متولد سال 1368 و کشاورز اهل روستای باراز شهر قاین هستن.
نرگس خانم از حدود 7 یا 8 سالگی در کشاورزی به پدر و مادرشون کمک میکردن. از اون زمان تا حالا با هم مشغول کشاورزی هستن. زمین‌های ایشون در کشمون باراز و سرچیل (نام منطقه ای از روستا) قرار داره و با آب قنات آبیاری میشه ولی گاهی اوقات که آب قنات کمه و کفاف نمیده برای همین از آب چاه هم برای آبیاری استفاده کرده و به صورت غرقابی آبیاری میکنن.
نرگس خانم برامون تعریف کردن: در سال‌های دور یک روز سحر که سر زمین رفته بودم دیدم زمین پر از گل‌های زیبای زعفران شده. آنقدر مشغول جمع کردن گل‌ها شدم که اصلا حواسم به ساعت نبود، ناگهان دیدم ساعت 9 شده و من تنها در زمین هستم و مدرسه هم دیر شده بود. گل ها رو گذاشتم و به سمت مدرسه دویدم اما مدیر مدرسه راهم نداد. من هم با ناراحتی برگشتم سر زمین و بقیه گل ها رو جمع کردم
خاطره شیرین دیگه‌ای که برامون تعریف کردن: در سال‌های گذشته که در روستا مشغول گل پَر کردن بودیم که درویشی (در این منطقه از قاینات به افراد دوره گردی که در هنگام برداشت محصول در کوچه های روستا شعر و… میخونن و از مردم روستا محصولاتی مثل گل زعفران و… تقاضا میکنن درویش میگن) به سمت ما اومد و درخواست گل زعفرون کرد. دختر همسایه که از پَر کردن گل‌ها خسته شده بود همه‌ی گل‌های خودش رو که باید ازشون رشته های زعفران رو جدا می‌کرد، داخل کیسه درویش ریخت. بلافاصله مادرش شروع به دعوا کردنش کرد و خنده همه‌ی کسانی که اونجا حضور داشتن بلند شد.
نرگس خانم برای از بین بردن علف‌های هرز از آفت کش و سم استفاده نمی‌کنه و بیشتر از کود حیوانی استفاده میکنن. گاهی ناچار به استفاده از کودهای دیگه هم هستن البته به مقدار کم.
آرزوی نرگس خانم عاقبت بخیری و آینده‌ای روشن برای سه دخترشون هست. برای همین امسال برای تحصیل فرزندانشون از روستا به شهر قاین اومدن تا آینده‌ای روشن داشته باشند.
